3758 Dictee maandag 23-06-2025 (1) – dictee Leiden Universiteit 450 jaar rechten √ x

Dictee – dictees [3758]

Leiden Universiteit 450 jaar rechten

De eerste vierhonderdvijftig jaar

1. Met aanzienlijke tegenzin drapeerde Willem de buitenissige, inktzwarte mantel om zijn schouders. Omdat hij altoos in dit archaïsche gewaad was geportretteerd, had de artificiële-intelligentiegenerator hem exact zo gereconstrueerd. Tot overmaat van ramp omsloot ook die groteske, strontvervelende molensteenkraag opnieuw zijn gekwelde nek. Hij had er altijd allergisch contacteczeem van gekregen. ‘Moet dit zo?’ mopperde hij tegen zijn computergestuurde wederopwekker. ‘Ontegenzeggelijk,’ antwoordde het apparaat met zoetgevooisde stem aan het simulacrum. ‘Het verhoogt je iconografische identificatie.’

2. Dat vond Willem overtuigend. Hij wilde te allen tijde herkend worden als de éminence grise van de ornamentele haardarchitectuur in de Senaatskamer [volgens de strenge dicteeregels moet dit – GB/VD – een s zijn! - Nederland, universiteit], ondanks de craquelures die hij ervan in zijn gezicht kreeg. Zolang men hem maar niet als een opportunistische guerrillastrijder herinnerde die hij natuurlijk nooit was geweest. 

3. Om zijn erfenis te monsteren klikte Willem de tijdlijn van de illustere rechtenfaculteit open: een chronologische visualisatie van vijfenveertig decennia. Destijds had hij zich ervoor ingezet dat de universiteit er niet alleen zou zijn voor de bestudering van de ware religie, maar voor alle geleerdheid. En dat bleek aardig gelukt. Er waren verschillende wetboeken geschreven, soevereiniteitstheorieën bedacht en Thorbecke had er zelfs een heel Huis [volgens VD: huis - van Thorbecke, zie lemma huis] ingericht. De faculteit resideerde inmiddels dicht bij de Senaatskamer [s dus] in een ex-laboratorium en huisvestte een contingent economen, criminologen, psychologen, filosofen en rechtssociologen: een multidisciplinaire enclave van wetenschappelijke bezinning.

4. Toen hij het uit had, mijmerde Willem nog over wat het volgende venster in de tijdlijn zou zijn. De rechts(s)taat werd weer geattaqueerd. Soms met een zeker professionalisme, maar vaak ook met larmoyant amateurisme of quasifrivool dilettantisme. Ooit had de exceptionele Cleveringa [niet in wdb. - geen probleem in een juridisch dictee!] het gevaar op tijd ontmaskerd. Nu was het aan de huidige generatie [vr.] om op haar [OK dus] qui-vive te zijn. ‘Komt het goed?’ vroeg hij aan de chatbot. ‘Zeker’, kreeg hij terug. ‘De eerste vierenhalve eeuw zijn tenslotte altijd het lastigst.’